aile evinde kendini fazlalık hissetmek

bu kişi benim amk. yok olmuyor kardeşim, belli bir yaştan sonra olmuyor. (bkz: acilen evlenmem lazım)

okuldan eve gittiğimi valla kendimi fazlalıkmış gibi hissediyorum. sofra kurulurken mesela annem bi tabak koymayı unutuyor falan.

üniversiteden mezun olup işsiz bir şekilde eve dönüyorsanız bu duyguyu doruklarda yaşayabilirsiniz.

ben gidince resmen bu muameleyi görüyorum. sonra vay efendim niye eve gelmiyon kaç aydır. şimdi gidiyorum ama pek de istemiyorum.

yine siz iyisiniz kendiniz hissediyorsunuz. bana direk fazlalıksın diyorlar :(

Hiç ayrı evde yaşamamama rağmen bunu hissediyorum. Odam var ancak odama bir çivi çakacak olsam herkes başıma toplanır. Birini odamda ağırlayamam hiçbir zaman. Giren çıkanın hesabını vermekten her şeyden bıktım. Odamın camlarını ben kullanıyorum ancak oranın camındaki parmak izlernin hesabını bile veririm. Ben bu evde fazlalığım. Taşındığım gün özgürlüğe kavuştuğum gün olacak. Tabi öyle bir gün görebilirsem.

Aitlik hissi için artık sadece “ben” diyebilmekle başlar bu fazlalık hissetme durumu. Mesela önceden evimiz diyebilirken, şimdi evim demek istemektir aslında. Kendi düzenini oluşturup, kendi bakış açınla içine bir çöp bile olsa koymak istemek. Yaş aldıkça aile ile anlaşılamayan konuların artmasıyla da dümdüz gitmek istemektir fakat günümüz gelenek ve maddi koşullarında her kişi için mümkün olmamasından dolayı, insan kendisini yakıştıramadığı o yerde artık fazladır işte. Keşke bir çadır yetebilse ait hissetmek için.

Eğer ki işsizsen sıçtın.

O biraz biraz bende de oluyor. Ama daha çok fazlalık değil de, kendi evim olduktan sonra rahat hissedemiyorum.

Artık kendi düzenini kurmak için acilen yapılması gereken devasa bir devrim vardır..

Sürekli daha fazla başarmam, daha fazla kazanmam gerekiyormuş gibi hissettiriyorlar. Bu evi ben mi geçindiricem ya. Onların dediğinin aksine en ufak bir tepki versem çocuk tripleri yiyorum. Verdiğim her kararda mudahiller ve eleştiriyorlar, bir kere de şunu iyi yaptın demediler. Gerçekten ilk fırsatta surdan kopup gitmek istiyorum, tabi gitmek istemem de bir trip sebebi de. Allah'ım lütfen şu kuruma atanayim hayırlısıyla. Evlenip gitmem de mümkün değil çünkü kiminle evleneceğime de karar vermek istiyolar.

Değil miyiz?

Yaşıtlarım üniversiteye hazırlanırken bu durumu hissederken, ben mesleğimin ilk yıllarında, 7 ay sonra ilk defa yıllık izne çıktığımda hissetmiştim. Neyse otobüsten indim babam almaya gelmiş valiz falan da var evin önüne geldik ben valizi aldım bekliyorum babamın eve girmesini babam girdi eve karşıdan da annem geliyor Anneme bakarak “hanım misafirin geldi” yani ne bileyim bi afalladım misafir mi ? tabi o an şaşkınlıkla diyemedim ben oğlunum ne misafiri. Hala içime dokunur.